Episode 1 ติดเชื้อโควิด 19 (ตอน กักตัวที่โรงพยาบาลสนามและย้ายเข้ารักษาต่อที่โรงพยาบาล)
หลังจากแพทย์ของโรงพยาบาลสนามได้ซักประวัติทางโทรศัพท์เรียบร้อยแล้วได้ส่งตัวเพื่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสนามต่อไป ซึ่งมีการแจกที่นอน ผ้าห่ม หมอน และมุ้งสำหรับกางเพื่อกันยุง และถังหนึ่งใบสำหรับใช้ซักผ้า หลังได้อุปกรณ์ครบแล้วจะมีแยกย้ายเข้าไปนอนตามเตียงที่กำหนดไว้ และรับยาเพื่อรักษาอาการโควิด 19 ยาที่ได้ส่วนใหญ่แล้วเป็นยาพื้นฐานเช่น ยาลดน้ำมูก ยาลดไข้ ลูกอมแก้เจ็บคอ ยาแก้ไอละลายเสมหะ พื้นที่สำหรับการกักตัวนั้นมีพื้นที่กว้างมาก หากกลุ่มที่มีอาการเหนื่อยร่วมด้วยก็ทำให้มีความลำบากในการใช้ชีวิตช่วงกักตัวเพราะการเดินทางไปห้องน้ำ การเดินทางไปรับอาหารเพื่อรับประทาน สำหรับผู้เขียนเองนั้นมีภาวะซีดร่วมด้วยจึงอยู่ด้วยความยากลำบากเพราะมีอาการเหนื่อยง่าย หลังกักตัวได้ประมาณ 2 วันเริ่มมีอาการสับสนมากขึ้น ประสาทหลอน หวาดระแวง คิดว่าตัวเองนั้นตายไปแล้ว ร่างกายมีเชื้อโรคเต็มไปหมด (ตรวจวัดชีพจรและวัดออกซิเจนตลอดเวลา ทั้งบังคับให้น้องสาวใช้ไฟจากมือถือส่องดูม่านตา รวมถึงส่องดูม่านตาน้องสาว ตอนนั้นสังเกตว่ารูม่านตาขยายเต็มที่ไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อแสงแต่อย่างใด ที่ทำแบบนี้เพราะทำงานในแผนกผู้ป่วยหนักมาก่อนเป็นระยะเวลาถึง 10 กว่าปี) คิดว่าตัวเองเป็นคนแพร่เชื้อโควิด 19 หวาดกลัวว่าเค้าจะส่งตัวไปเผาทั้งเป็น อยากหนีออกจากโรงพยาบาลสนาม น้องสาวที่ไปรักษาตัวด้วยกันจึงต้องแจ้งเจ้าหน้าที่เนื่องจากผู้เขียนมีอาการสับสน หวาดระแวง โวยวาย เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลสนามจึงส่งตัวเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด (ผู้เขียนต้องขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลสนามที่ปฏิบัติงานในวันนั้นหากไม่ได้ความความช่วยเหลือ คงไม่มีวันนี้ เหมือนกับตายแล้วกลับมีชีวิตใหม่อีกครั้ง)
ณ.โรงพยาบาลประจำจังหวัด
เมื่อรถฉุกเฉินเข้าไปส่งถึงโรงพยาบาลที่แผนกฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่ทำการซักประวัติ พร้อมให้เข้าไปวัดสัญญาณชีพซึ่งเป็นห้องที่แยกตัวออกมา ผู้เขียนยังยืนยันว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว ที่เดินได้นั้นเป็นซากศพเดินได้ ไม่มีชีวิตหรือจิตใจอะไร หลังวัดสัญญาณชีพเสร็จจึงถูกส่งตัวขึ้นไปที่แผนกโควิด ผู้ป่วยรอบข้างใส่ท่อทางเดินหายใจ ได้รับออกซิเจนช่วยหายใจ แต่ผู้เขียนได้รับการตรวจเลือดหลังจากนั้นได้รับฉีดยาน่าจะเป็นยานอนหลับ ซึ่งเป็นการได้พักผ่อนนอนหลับในวันแรกของการเจ็บป่วยโควิด 19 พร้อมกับได้รับยาทางจิตเวช ปัญหาที่เกิดขึ้นจากการกินยาทางจิตเวชคือ การทรงตัวลำบาก ลิ้นแข็ง การกินหรือการกลืนลำบาก ไม่อยากทำกิจวัตรประจำวัน ไม่อยากเดินเข้าห้องน้ำหรือแปรงฟัน มีอาการซึมเศร้า ไม่พูดคุย การรับประทานอาหารไม่มีรสชาติ ร่างกายเริ่มบวมมากกว่าปกติ หลังรักษาตัวที่โรงพยาบาลได้ประมาณ 2 วัน อาการทั่วไปก็ไม่ได้ดีขึ้น ปัญหาที่พบคือการนอนไม่หลับ ได้รับยาทางจิตเวชกินต่อเนื่อง ยังสงสัยมาจนถึงปัจจุบันนี้ว่าเชื้อโควิด 19 ทำให้เกิดปัญหาทางจิตเวชจริงหรือ? หรือเป็นปัญหาด้านความไม่สมดุลของกรดด่างกันแน่
ช่วงนอนรักษาตัวในห้องรวมผู้ป่วยโรคโควิด 19 ของโรงพยาบาล บรรยากาศเต็มไปด้วยอาการเศร้าสร้อย เหม่อลอย ไม่มีชีวิตชีวา มองไปทางใหนมีแต่ผู้ป่วยหอบเหนื่อย การใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยว ผู้ดูแลก็ต้องระมัดระวังตัว รีบทำงาน รีบเดินออกจากห้องไป เต็มไปด้วยบรรยากาศที่ตึงเครียด กลับมาซึมเศร้าอีกครั้ง อาหารการกินรสจืด แห้งๆ เราสามารถแอดไลน์เพื่อซื้ออาหารโดยการโอนเงินผ่านแอฟธนาคารในการซื้อของกินหรือของใช้แต่ก็มีอาหารที่ญาตินำมาฝากให้แต่ก็ต้องรอเป็นรอบเช้าและบ่ายเท่านั้น
เมื่อรักษาตัวที่โรงพยาบาลผ่านมาได้สองวันเจ้าหน้าที่แจ้งว่าให้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปกักตัวต่อที่โรงแรมแห่งหนึ่ง แนวทางการรักษาปัญหาด้านอาการหวาดระแวงและประสาทหลอน ยังคงได้รับยาทางจิตเวชเหมือนเดิม ปัญหาการนอนไม่หลับยังเป็นปัญหาใหญ่ แพทย์สั่งยาจิตเวชให้กินต่อเนื่อง เรากินบ้าง ไม่กินบ้างเพราะมีปัญหาการทรงตัว ลิ้นแข็ง และเราไม่ได้มีประวัติการป่วยทางจิตเวชมาก่อนจึงไม่เลือกรับประทานยาจิตเวชต่อเนื่องแต่รับประทานเป็นบางวันเท่านั้น และปัญหาการนอนไม่หลับก็ยังคงอยู่แบบต่อเนื่อง ใช้วิธีการดูหนัง ฟังเพลง ออกกำลังกายโยคะเบาๆ ฟังเพลงเพื่อผ่อนคลายด้านจิตใจ
เข้าระบบแอฟของธนาคารทำการโอนเงินแจกจ่ายให้ญาติพี่น้องเพราะคิดว่าตัวเองอาจไม่ได้มีชีวิตรอดได้ยาวนาน ขณะรักษาตัวในโรงแรมนั้นทางเจ้าหน้าที่ได้ติดต่อประสานงานเพื่อให้น้องสาวมากักตัวที่โรงแรมเพราะจะได้มีคนคอยดูแล กลัวว่าเรามีอาการหวาดระแวงและกระโดดตึกหรือเปล่าก็ไม่ทราบได้ หลังกักตัวรวมรักษาตัวที่โรงแรมเป็นเวลาประมาณ 14 วัน เจ้าหน้าที่แจ้งให้กลับไปกักตัวต่อที่บ้านอีก 14 วัน
หากชอบบทความนี้รบกวนติดตามการกักตัวต่อที่บ้านอีก 14 วัน นั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง?