Episodes 3 การใช้ชีวิตในเมืองหลวงหลังป่วยโควิด 19 (ปี 2566)
ตอน (การเดินทางมุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานคร)
หลังจากการใช้ชีวิตในชนบทเป็นระยะเวลาปีกว่า (บทความตอนการใช้ชีวิตในชนบทติดตามได้ใน Episodes 2 ) จึงเลือกเดินทางเข้าสู่กรุงเทพอีกครั้งเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำต่างๆ (ความทรงจำด้านสถานที่ ขั้นตอนการขึ้นรถไฟ ขึ้นรถ MRT BTS และการรื้อฟื้นเรื่องเส้นทาง) ที่ผ่านมาตลอดระยะเวลา 29 ปี ที่เคยอาศัยอยู่ในเมืองหลวง (กรุงเทพมหานคร) การเดินทางในครั้งนี้เป็นการเดินทางด้วยรถไฟคนเดียว เริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 9 มกราคม 2566 (ซึ่งอาจเป็นรถไฟขบวนสุดท้ายหากเปรียบเทียบกับการเลือกคู่ครองหลังครองโสดมาตลอดระยะเวลา 51 ปี และเริ่มเข้าสู่วัยทอง)
การเดินทางในครั้งนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เศร้าสร้อย และโดดเดี่ยว วิตกกังวลต่างๆ นานา เพราะจุดหมายปลายทางนั้น คือเขตพระโขนงซึ่งเป็นการกลับไปสู่สถานที่ที่ป่วยโรคโควิด 19 อีกครั้ง ตลอดการเดินทางในครั้งนี้เราเลือกที่จะรื้อฟื้นความจำและจดจำต่างๆ ด้วยการถ่ายรูปด้วยมือถือสถานที่ต่างๆลงในสตอรี่และไลน์กลุ่ม เช่น การถ่ายรูปสถานีรถไฟกระสังเพื่อส่งเข้าไลน์กลุ่มบ้านของเราเป็นการแจ้งว่าเราเดินทางและอยู่ที่ใหนแล้วในขณะนี้ การถ่ายรูปบนรถไฟ การถ่ายรูปบรรยากาศข้างทางในเวลายามเย็นพระอาทิตย์ตกดิน บรรยากาศโพล้เพล้ ผีตากผ้าอ้อม เราเดินทางครั้งนี้ท่ามกลางบรรยากาศ และอารมณ์ที่เศร้าสร้อย และโดดเดี่ยว ทั้งที่คนเดินทางเต็มขบวนรถไฟ เจ้าหน้าที่บริการแจกอาหารมื้อเย็น ขนม น้ำดื่ม พร้อมผ้าห่ม เพราะอากาศเย็นจัด ที่นั่งที่เราเลือกมาริมหน้าต่างเพื่อที่จะได้มองบรรยากาศข้างทาง (แต่ก็มีคู่สามีภรรยาวัยเกษียณซึ่งนั่งจากสถานีต้นทาง นั่งที่นั่งของเรา เมื่อเราขึ้นมาบนรถไฟเค้าขอแลกที่นั่ง เราเลยแลกที่นั่งให้เค้า ในฐานะที่เค้าเป็นคู่รักวัยเกษียณอาจจำเป็นต้องดูแลกันและกันบนรถไฟ และเรานั่งที่นั่งริมทางเดิน) การเดินทางครั้งนี้เราเริ่มเขียนบันทึกเกี่ยวกับการเดินทางลงในโน้ตแพด ตลอดการเดินทางจนมาถึงสถานีปลายทางบางซื่อเป็นเวลา 23 .30 น(ภาพเก่าของสถานีบางซื่อ) เป็นเวลากลางคืนอีกครั้งเราเลือกการเดินทางด้วยรถไฟฟ้า MRT และต่อด้วยรถไฟฟ้า BTSปลายทางอ่อนนุช เราเริ่มต้นด้วยการถ่ายรูปสถานีรถไฟฟ้า MRT และสถานีรถไฟฟ้า BTS เข้าไลน์กลุ่มบ้านของเราเพราะหากเราหลงทางเค้าจะได้ตามหาเราได้ สุดท้ายเราเดินทางมาถึงที่พักซอยอ่อนนุช 77 ด้วยความปลอดภัย นับเป็นการเดินทางไกลคนเดียวครั้งแรกหลังการเจ็บโรคโรควิด 19 เราพักอยู่ที่อ่อนนุชเป็นเวลาหนึ่งคืน พอรุ่งเช้าจึงเดินทางไปที่พักที่บางกะปิ โดยเราเริ่มต้นขับรถในกรุงเทพอีกครั้งรถยนต์เป็นรุ่นเกียร์ธรรมดา เราต้องการรื้อฟื้นความมั่นใจอีกครั้งพร้อมกับเพื่อนร่วมทางคือ น้องสาว และหลานชายเป็นคนให้กำลังใจและเป็นเพื่อนช่วยบอกเส้นทางไปบางกะปิ (เส้นทางก่อสร้างรถไฟฟ้าบนดินและใต้ดินเยอะแยะไปหมด เมื่อมาถึงแยกลำสาลีเปลี่ยนแปลงไปมากหลังจากที่เรากลับไปอยู่บ้านแค่ปี่กว่า) เราพักอาศัยอยู่ที่บางกะปิพร้อมกับการปรับปรุง และตกแต่งห้องใหม่เป็นการลบความทรงจำในอดีตประมาณสองสัปดาห์ จึงเดินทางกลับบ้านเกิดพร้อมกับหลานชายเพื่อกลับไปทำธุระที่ต่างจังหวัดอีกครั้ง ท่ามกลางการเปิดบริการของสถานีกลางบางซื่ออีกครั้ง นับเป็นการเดินทางที่มีเพื่อนร่วมทางอีกครั้ง เรามีความรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น เมื่อไปถึงสถานีกลางบางซื่อเป็นเวลาเช้าตรู่ตีห้าครึ่ง เราเริ่มถ่ายวีดีโอ ลงในสตอรี่ในการเดินทางอีกครั้ง ความรู้สึกในการเดินทางครั้งนี้ มีความรู้สึกสนุก ไม่โดดเดี่ยว ซึมเศร้า และเหงาหงอย ตลอดการเดินทางเรานั่งริมหน้าต่างเพื่อมองบรรยากาศข้างทางและถ่ายวีดีโอลงในสตอรี่ตลอดการเดินทางโดยมีหลานชายช่วยแนะนำการเข้าแชร์สตอรี่ต่างๆ และสุดท้ายก็เดินทางมาถึงสถานีรถไฟฟ้ากระสังเป็นเวลาเที่ยงห้านาทีด้วยความปลอดภัย โดยมีพี่สาวที่ช่วยดูแลเราช่วงเจ็บป่วยและรักษาตัวหลังกลับมาอยู่บ้านมารอรับ คืนนั้นเรานอนหลับพักผ่อนได้ตลอดคืนจนถึงเช้า
เช้าวันรุ่งขึ้นรีบทำธุระให้เสร็จโดยต้องไปติดต่อที่อำเภอ การเดินทางครั้งนี้เราเลือกขับรถอีกครั้งเพื่อเป็นการรื้อฟื้นความมั่นใจกลับมา รถยนต์คันเล็กรุ่นเกียร์อัตโนมัติ สมองเราต้องปรับอีกครั้งในการขับรถเกียร์อัตโนมัติ เพราะขาซ้ายต้องอยู่ว่าง มือซ้ายเข้าเกียร์ D แล้วเหยียบคันเร่งเดินหน้าอย่างเดียว แต่เราก็ใช้มือซ้ายเปลี่ยนเกียร์และขาซ้ายยกหาเพื่อเหยียบครัช เกิดความสับสนอีกครั้ง แต่ก็ผ่านการขับรถมาได้อย่างปลอดภัย คืนนั้นเรานอนหลับพักผ่อนได้ทั้งคืนเช่นกัน
ณ เวลาเช้าเราจำเป็นต้องขับรถเพื่อไปขายก้อนยางพาราอีกครั้งที่อำเภอสตึก รถฟอร์ดมีความแตกต่างของการใส่เกียร์ถอยต้องใช้นิ้วดึงขึ้นและผลักลงเหมือนการใส่เกียร์หนึ่ง เราต้องเรียนรู้แบบเร็วๆ เรื่องสัญญาณไฟเลี้ยว ไฟสูง ไฟธรรมดา การปรับเบาะนั่ง ปุ่มเปิดถังน้ำมัน หน้าปัดทำความสะอาดหน้ากระจก เมื่อขับรถมาถึงที่ขายยางพารา จอดขนย้ายยางพาราออกเสร็จ คราวนี้รถสตาร์ทไม่ได้ พวงมาลัยล็อค โชคดีที่มีผู้ชายคนหนึ่งเค้ามาช่วยแก้ปัญหาให้และสตาร์ทรถให้แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไร เราขับไปจอดที่โลตัสเพื่อรอการประมูลราคายางพารา หลังเสร็จสิ้นการขายยางพารา เราสตาร์ทรถเพื่อขับกลับบ้าน แต่พวงมาลัยก็ล็อคอีก ความโชคดีของเราเข้ามาอีกครั้งมีผู้ชายวัยรุ่นขับรถฟอร์ดมาจอดข้างๆ เราเลยขอความช่วยเหลือ เค้าเลยอธิบายรถรุ่นนี้มีปัญหาพวงมาลัยล็อคง่าย และบอกวิธีแก้ไข เราขอบคุณน้ำใจที่เค้ามีให้ และขับรถกลับมาถึงบ้านด้วยความปลอดภัย คืนนั้นเรานอนหลับยาวทั้งคืน หลังจากอ่อนเพลียจากการขับรถไปขายยางพารามาทั้งวัน ตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่น เตรียมตัวเพื่อเดินทางกลับเข้าสู่กรุงเทพอีกครั้งด้วยรถไฟคนเดียวปลายทางคือ สถานีกลางบางซื่อ
ข้อดีที่ได้จากการเดินทางคนเดียวเป็นการช่วยให้เราคิดและวางแผน แก้ปัญหา โดยการสอบถามผู้คนรอบข้างและการใช้มือถือเพื่อถ่ายรูปส่งแจ้งให้ญาติพี่น้องรับทราบและบันทึกลงในสตอรี่ต่างๆ หากหลงทางเค้าจะได้ติดตามเราตามสตอรี่ที่เราได้ส่งไว้นั่นเอง
หากชื่นชอบบทความแนวนี้รบกวนกดไลค์ กดแชร์ และแสดงความคิดเห็นและอ่านบทความอื่นๆเพิ่มเติมได้ที่ healthybestcare.com