Author: admin

Episodes 2 การดูแลตนเองที่บ้านหลังออกจากงานประจำ จากการเจ็บป่วยด้วยโรคโควิด19 ปี 2565

ตอน. (11 เรื่องการเตรียมตัวใช้ชีวิตต่างจังหวัด)

การตัดสินใจเลือกเดินทางชีวิตออกจากการทำงานประจำ เป็นความรู้สึกที่เจ็บปวด รวดร้าวเข้ามาในทรวง  ต้องเตรียมพร้อมในการเผชิญกับการใช้ชีวิตที่ลำบากมากขึ้น เพราะทำให้เราขาดรายได้ประจำ ไม่มีเงินเดือน ใช้ชีวิตค่อนข้างโดดเดี่ยว ไม่มีเพื่อนร่วมงาน แต่สิ่งที่สำคัญกว่างานประจำ นั่นคือ “เราต้องการรักษาชีวิต และได้ร่างกายที่แข็งแรง จิตใจที่พร้อมจะต่อสู้ ก้าวเดินต่อไปข้างหน้า พร้อมกับการเปลี่ยนแปลงของร่างกายเมื่อเข้าสู่วัยทองแบบเต็มตัว” ใครจะรู้ว่าชีวิตจะเปลี่ยนแปลงไปทางใหนในอนาคตข้างหน้า ในเมื่อเราไม่ได้ดูดวงหรือเชื่อเรื่องดวงจนเกินไปในการใช้ชีวิต ขณะที่คนอื่นอาจมองว่าเป็นช่วงชีวิตที่ตกต่ำ ไม่ได้ทำงาน สำหรับเราแล้ว เราคิดว่าเป็นการเปลี่ยนในครั้งใหญ่ของชีวิต อยู่ที่เราจะเลือกและตัดสินใจมองหาโอกาสที่เข้ามาในชีวิตหรือไม่ หากเราแค่ต้องการให้ชีวิตเกิดการเปลี่ยนแปลงก็เท่านั้นเอง

หลังจากตัดสินใจออกจากงานประจำ เราต้องเตรียมความพร้อมพร้อมสำหรับการกลับไปใช้ชีวิตต่างจังหวัด สำหรับเราเตรียมดังต่อไปนี้คือ

1. เรื่องของอินเตอร์เน็ตบ้านที่ต่างจังหวัด ที่เป็นชื่อของน้องสาวต้องยกเลิก และย้ายอินเตอร์เน็ตบ้านที่เป็นชื่อเราจากกกรุงเทพเข้าไปแทนเพราะเราไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงเบอร์โทรศัพท์ซึ่งจะต้องพ่วงกับแอฟต่างๆ อีกมากมาย
2. ปิดบัญชีธนาคารที่ไม่สามารถทำธุรกรรมในอำเภอได้ เพราะบางธนาคารปิดสาขาประจำอำเภอไปแล้ว เช่น K-bank  SCB คงไว้แค่ทำรายการผ่านแอฟธนาคารเท่านั้น และเลือกแอฟที่เราคุ้นเคยคงไว้ เช่น แอฟเป๋าตุง (คนละครึ่ง เราครึ่งหนึ่ง รัฐบาลครึ่งหนึ่ง จัดว่าเป็นแอฟที่เราชื่นชอบเป็นพิเศษ)
3. การเตรียมเงินสดเพื่อไว้ใช้สำหรับการอยู่กินที่ต่างจังหวัด เพราะเราคนโสด ไม่มีใครช่วยซับพอร์ตรายจ่าย จึงต้องเตรียมพร้อมด้วยตนเอง (ในหมู่บ้านการซื้อของส่วนใหญ่ใช้เงินสดเป็นหลัก) สำหรับเราท่ามกลางความโชคร้ายก็มีความโชคดีอยู่บ้าง เมื่อเจ็บป่วยโควิด 19 เราได้สินไหมจากการเจ็บป่วยโควิด 19 มาก้อนหนึ่งเพื่อกินอยู่ที่ต่างจังหวัด (ขอขอบคุณที่ทำงานมากๆ)
4. การเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด นับเป็นความโชคดีของเราอีกเช่นกันเมื่อน้องสาวเดินทางกลับมาเยี่ยมบ้านที่เมืองไทย จึงได้โอกาสเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัดพร้อมกัน โดยมีพี่ชายคนโตเป็นคนขับรถไปส่งกลับบ้านพร้อมเสื้อผ้าและของใช้เล็กๆ น้อย อุปกรณ์แต่งหน้า โลชั่นดูแลผิวไม่ต้องพูดถึง สมองเลอะเลือนไม่ได้นำกลับไปด้วยเลย
5. การเตรียมยาบำรุงเช่น ยาแคลเซียมบำรุงกระดูกช่วยป้องกันกระดูกพรุน วิตามินดี และ ยานอนหลับ Amitripthyline (กินครั้งคราว)
6. การเตรียมอุปกรณ์สำหรับการออกกำลังกายเบาๆ เช่น เสื่อโยคะ อุปกรณ์ช่วยนวดฝ่ามือ ฝ่าเท้า ลูกประคำ เงินแบงค์ยี่สิบบาทจำนวนห้าสิบใบโดยเป็นเลขที่เรียงจากหนึ่งถึงห้าสิบเพื่อช่วยให้สมองไม่ลืมเรื่องตัวเลขโดยก่อนนอนจะนับเลขกับลูกสาวทั้งสองคนเป็นการสอนเรื่องเงินไปในตัวอีกด้วย
7. เตรียมหนังสือไปอ่านประเภทต่างๆ เช่น เรื่อง แฟรงเกนสไตน์ นับเป็นหนังสือที่เราชื่นชอบ เป็นภาคภาษาอังกฤษ เมื่อเราอ่านแล้วเราเข้าใจอารมณ์ของตัวละครอย่างแฟรงเกนสไตน์ แสดงอารมณ์ดีใจ เสียใจ เศร้าใจ โดดเดี่ยว ได้อย่างดีเลยทีเดียว เราร้องให้ตามชีวิตของตัวละครทุกครั้งนับเป็นการปลดปล่อยอารมณ์ได้ดีทีเดียว เพราะการร้องให้ออกมาเป็นการปลดปล่อยอารมณ์ หลังร้องให้เสร็จจะช่วยให้เราสบายใจขึ้นได้มากเลยทีเดียว พร้อมกับเปิดเพลงช่วยให้อารมณ์สงบตามยูทูปต่างๆ 
8. การเตรียมใจยอมรับกับความเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ และทำใจให้ได้กับการต้องตอบคำถามของคนรอบข้างเรื่องการกลับไปอยู่บ้านในครั้งนี้ เพราะสังคมค่อนข้างแคบใครไปใหน ทำอะไรที่ใหนรู้หมดแหละ ยันต้นซอยไปท้ายซอยเลยทีเดียว บางครั้งการอธิบายให้คนอื่นเข้าใจก็ไม่ได้เป็นเรื่องง่าย ใช้ชีวิตแบบสำนวนโบราณที่ว่า “พูดไปสองไพเบี้ย นิ่งเสียตำลึงทอง” หมายความว่า พูดไปไม่มีประโยชน์ นิ่งเสียดีกว่า
9. การได้อยู่ใกล้ชิดกับเด็กน้อยสองคนช่วยให้รับรู้ถึงความไร้เดียงสาของเด็ก เล่นขายของเราเป็นผู้ซื้อ เค้าเป็นผู้ขาย การใช้ทักษะเพื่อหลอกเราเล่นโทรศัพท์เพื่อดูการ์ตุน เช่น การแสดงความรักเพื่อหวังประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ ในการได้ดูโทรศัพท์(กาตูน แต่เราก็รู้ทันบ้าง ไม่ทันบ้างเพราะเอ๋ออยู่)
10. การลงมือทำงานโดยการออกแรงอย่างเดียว ไม่ได้ใช้สมองอะไรมาก (ถึงจะใช้ก็ไม่ได้เพราะเลอะเลือน) สมองได้รับการพักผ่อนเต็มที่ เช่น การปลูกมัน มันเทศ ต้นข้าว กรีดยางพารา (รอยแผลที่ต้นยางพาราเป็นฝีมือเราทั้งนั้นแหละ สงสารแต่ต้นยางพาราที่ต้องรับมือกับการฝึกปรือในการกรีดยางแบบเรียนรู้ด้วยตนเอง พี่สาวเป็นคนแก้ไขร่องรอยต้นยางที่ได้รับการบอบช้ำ กรีดแบบลึกถึงแกนบ้าง น้ำยางไม่ไหลบ้าง เพราะตื้นเกินไป (มือใหม่หัดกรีด) ปัญหาที่เกิดจากการกรีดยางคือ ปวดข้อมือซ้ายและนิ้วมือ เนื่องจากการเปิดหน้ายางนั้นเหมาะสำหรับคนถนัดขวา แต่คนถนัดซ้ายอย่างเราก็ทำแบบไม่ได้องศานั่นเอง จนป่านนี้ก็ยังปวดอยู่บ้าง
11. การเดินทางไปไหน มาใหน มีพี่สาวเป็นคนขับรถ เราเป็นคนนั่งหน้ารถพร้อมกับมีคนแย่งตำแหน่งคือลูกสาววัยประถมสองคน (แย่งกันเป็นตุ๊กตาหน้ารถ แบบวัยทองนั่นแหละ) กว่าจะเริ่มขับรถอีกครั้งก็เนิ่นนานผ่านมาเกือบสามเดือน ขี่มอเตอร์ไซด์ก็ล้มซะงั้น มือไม่มีแรงบังคับตอนจอดรถ ขี่จักรยานล้มบ้างก็ต้องทนกันไป แข่งกับเด็กๆ สองคน

หากใครที่มีปัญหาต้องรับมือกับการต้องออกจากงานประจำแบบปัจจุบันทันด่วน จะต้องเตรียมตัวอย่างไร ลองใช้วิธีนี้ดูได้ จะช่วยให้เราฟื้นตัวได้ภายในหกเดือนนะคะ

ถ้าสนใจบทความดีดีแนวสร้างกำลังใจหรือบทความอื่นๆที่เกี่ยวข้องสามารถอ่านได้เพิ่มเติมที่ healthybestcare.com

Episodes 3 การใช้ชีวิตในเมืองหลวงหลังป่วยโควิด 19 (ปี 2566)

ตอน  (การเดินทางมุ่งหน้าสู่กรุงเทพมหานคร)

หลังจากการใช้ชีวิตในชนบทเป็นระยะเวลาปีกว่า (บทความตอนการใช้ชีวิตในชนบทติดตามได้ใน Episodes 2 ) จึงเลือกเดินทางเข้าสู่กรุงเทพอีกครั้งเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำต่างๆ (ความทรงจำด้านสถานที่ ขั้นตอนการขึ้นรถไฟ ขึ้นรถ MRT BTS และการรื้อฟื้นเรื่องเส้นทาง) ที่ผ่านมาตลอดระยะเวลา 29 ปี ที่เคยอาศัยอยู่ในเมืองหลวง (กรุงเทพมหานคร) การเดินทางในครั้งนี้เป็นการเดินทางด้วยรถไฟคนเดียว เริ่มขึ้นเมื่อวันที่ 9 มกราคม 2566 (ซึ่งอาจเป็นรถไฟขบวนสุดท้ายหากเปรียบเทียบกับการเลือกคู่ครองหลังครองโสดมาตลอดระยะเวลา 51 ปี และเริ่มเข้าสู่วัยทอง)

การเดินทางในครั้งนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศที่เศร้าสร้อย และโดดเดี่ยว วิตกกังวลต่างๆ นานา เพราะจุดหมายปลายทางนั้น คือเขตพระโขนงซึ่งเป็นการกลับไปสู่สถานที่ที่ป่วยโรคโควิด 19 อีกครั้ง ตลอดการเดินทางในครั้งนี้เราเลือกที่จะรื้อฟื้นความจำและจดจำต่างๆ ด้วยการถ่ายรูปด้วยมือถือสถานที่ต่างๆลงในสตอรี่และไลน์กลุ่ม เช่น การถ่ายรูปสถานีรถไฟกระสังเพื่อส่งเข้าไลน์กลุ่มบ้านของเราเป็นการแจ้งว่าเราเดินทางและอยู่ที่ใหนแล้วในขณะนี้  การถ่ายรูปบนรถไฟ การถ่ายรูปบรรยากาศข้างทางในเวลายามเย็นพระอาทิตย์ตกดิน บรรยากาศโพล้เพล้ ผีตากผ้าอ้อม เราเดินทางครั้งนี้ท่ามกลางบรรยากาศ และอารมณ์ที่เศร้าสร้อย และโดดเดี่ยว ทั้งที่คนเดินทางเต็มขบวนรถไฟ เจ้าหน้าที่บริการแจกอาหารมื้อเย็น ขนม น้ำดื่ม พร้อมผ้าห่ม เพราะอากาศเย็นจัด ที่นั่งที่เราเลือกมาริมหน้าต่างเพื่อที่จะได้มองบรรยากาศข้างทาง (แต่ก็มีคู่สามีภรรยาวัยเกษียณซึ่งนั่งจากสถานีต้นทาง นั่งที่นั่งของเรา เมื่อเราขึ้นมาบนรถไฟเค้าขอแลกที่นั่ง เราเลยแลกที่นั่งให้เค้า ในฐานะที่เค้าเป็นคู่รักวัยเกษียณอาจจำเป็นต้องดูแลกันและกันบนรถไฟ และเรานั่งที่นั่งริมทางเดิน) การเดินทางครั้งนี้เราเริ่มเขียนบันทึกเกี่ยวกับการเดินทางลงในโน้ตแพด ตลอดการเดินทางจนมาถึงสถานีปลายทางบางซื่อเป็นเวลา 23 .30 น(ภาพเก่าของสถานีบางซื่อ) เป็นเวลากลางคืนอีกครั้งเราเลือกการเดินทางด้วยรถไฟฟ้า MRT และต่อด้วยรถไฟฟ้า BTSปลายทางอ่อนนุช เราเริ่มต้นด้วยการถ่ายรูปสถานีรถไฟฟ้า MRT และสถานีรถไฟฟ้า BTS เข้าไลน์กลุ่มบ้านของเราเพราะหากเราหลงทางเค้าจะได้ตามหาเราได้ สุดท้ายเราเดินทางมาถึงที่พักซอยอ่อนนุช 77 ด้วยความปลอดภัย นับเป็นการเดินทางไกลคนเดียวครั้งแรกหลังการเจ็บโรคโรควิด 19 เราพักอยู่ที่อ่อนนุชเป็นเวลาหนึ่งคืน พอรุ่งเช้าจึงเดินทางไปที่พักที่บางกะปิ โดยเราเริ่มต้นขับรถในกรุงเทพอีกครั้งรถยนต์เป็นรุ่นเกียร์ธรรมดา เราต้องการรื้อฟื้นความมั่นใจอีกครั้งพร้อมกับเพื่อนร่วมทางคือ น้องสาว และหลานชายเป็นคนให้กำลังใจและเป็นเพื่อนช่วยบอกเส้นทางไปบางกะปิ (เส้นทางก่อสร้างรถไฟฟ้าบนดินและใต้ดินเยอะแยะไปหมด เมื่อมาถึงแยกลำสาลีเปลี่ยนแปลงไปมากหลังจากที่เรากลับไปอยู่บ้านแค่ปี่กว่า) เราพักอาศัยอยู่ที่บางกะปิพร้อมกับการปรับปรุง และตกแต่งห้องใหม่เป็นการลบความทรงจำในอดีตประมาณสองสัปดาห์ จึงเดินทางกลับบ้านเกิดพร้อมกับหลานชายเพื่อกลับไปทำธุระที่ต่างจังหวัดอีกครั้ง ท่ามกลางการเปิดบริการของสถานีกลางบางซื่ออีกครั้ง นับเป็นการเดินทางที่มีเพื่อนร่วมทางอีกครั้ง เรามีความรู้สึกปลอดภัยมากขึ้น เมื่อไปถึงสถานีกลางบางซื่อเป็นเวลาเช้าตรู่ตีห้าครึ่ง เราเริ่มถ่ายวีดีโอ ลงในสตอรี่ในการเดินทางอีกครั้ง ความรู้สึกในการเดินทางครั้งนี้ มีความรู้สึกสนุก ไม่โดดเดี่ยว ซึมเศร้า และเหงาหงอย ตลอดการเดินทางเรานั่งริมหน้าต่างเพื่อมองบรรยากาศข้างทางและถ่ายวีดีโอลงในสตอรี่ตลอดการเดินทางโดยมีหลานชายช่วยแนะนำการเข้าแชร์สตอรี่ต่างๆ  และสุดท้ายก็เดินทางมาถึงสถานีรถไฟฟ้ากระสังเป็นเวลาเที่ยงห้านาทีด้วยความปลอดภัย โดยมีพี่สาวที่ช่วยดูแลเราช่วงเจ็บป่วยและรักษาตัวหลังกลับมาอยู่บ้านมารอรับ คืนนั้นเรานอนหลับพักผ่อนได้ตลอดคืนจนถึงเช้า

เช้าวันรุ่งขึ้นรีบทำธุระให้เสร็จโดยต้องไปติดต่อที่อำเภอ การเดินทางครั้งนี้เราเลือกขับรถอีกครั้งเพื่อเป็นการรื้อฟื้นความมั่นใจกลับมา รถยนต์คันเล็กรุ่นเกียร์อัตโนมัติ สมองเราต้องปรับอีกครั้งในการขับรถเกียร์อัตโนมัติ เพราะขาซ้ายต้องอยู่ว่าง มือซ้ายเข้าเกียร์ D แล้วเหยียบคันเร่งเดินหน้าอย่างเดียว แต่เราก็ใช้มือซ้ายเปลี่ยนเกียร์และขาซ้ายยกหาเพื่อเหยียบครัช เกิดความสับสนอีกครั้ง แต่ก็ผ่านการขับรถมาได้อย่างปลอดภัย คืนนั้นเรานอนหลับพักผ่อนได้ทั้งคืนเช่นกัน

ณ เวลาเช้าเราจำเป็นต้องขับรถเพื่อไปขายก้อนยางพาราอีกครั้งที่อำเภอสตึก รถฟอร์ดมีความแตกต่างของการใส่เกียร์ถอยต้องใช้นิ้วดึงขึ้นและผลักลงเหมือนการใส่เกียร์หนึ่ง เราต้องเรียนรู้แบบเร็วๆ เรื่องสัญญาณไฟเลี้ยว ไฟสูง ไฟธรรมดา การปรับเบาะนั่ง ปุ่มเปิดถังน้ำมัน หน้าปัดทำความสะอาดหน้ากระจก เมื่อขับรถมาถึงที่ขายยางพารา จอดขนย้ายยางพาราออกเสร็จ คราวนี้รถสตาร์ทไม่ได้ พวงมาลัยล็อค โชคดีที่มีผู้ชายคนหนึ่งเค้ามาช่วยแก้ปัญหาให้และสตาร์ทรถให้แต่เค้าก็ไม่ได้พูดอะไร เราขับไปจอดที่โลตัสเพื่อรอการประมูลราคายางพารา หลังเสร็จสิ้นการขายยางพารา เราสตาร์ทรถเพื่อขับกลับบ้าน แต่พวงมาลัยก็ล็อคอีก ความโชคดีของเราเข้ามาอีกครั้งมีผู้ชายวัยรุ่นขับรถฟอร์ดมาจอดข้างๆ เราเลยขอความช่วยเหลือ เค้าเลยอธิบายรถรุ่นนี้มีปัญหาพวงมาลัยล็อคง่าย และบอกวิธีแก้ไข เราขอบคุณน้ำใจที่เค้ามีให้ และขับรถกลับมาถึงบ้านด้วยความปลอดภัย คืนนั้นเรานอนหลับยาวทั้งคืน หลังจากอ่อนเพลียจากการขับรถไปขายยางพารามาทั้งวัน ตื่นเช้ามาด้วยความสดชื่น เตรียมตัวเพื่อเดินทางกลับเข้าสู่กรุงเทพอีกครั้งด้วยรถไฟคนเดียวปลายทางคือ สถานีกลางบางซื่อ

ข้อดีที่ได้จากการเดินทางคนเดียวเป็นการช่วยให้เราคิดและวางแผน แก้ปัญหา โดยการสอบถามผู้คนรอบข้างและการใช้มือถือเพื่อถ่ายรูปส่งแจ้งให้ญาติพี่น้องรับทราบและบันทึกลงในสตอรี่ต่างๆ หากหลงทางเค้าจะได้ติดตามเราตามสตอรี่ที่เราได้ส่งไว้นั่นเอง

หากชื่นชอบบทความแนวนี้รบกวนกดไลค์ กดแชร์ และแสดงความคิดเห็นและอ่านบทความอื่นๆเพิ่มเติมได้ที่ healthybestcare.com

Episodes 1 (ตอน. การกักรักษาตัวที่บ้าน 14 วันหลังออกจากโรงพยาบาลสนาม)

เนื้อหาต่อจากบทความที่แล้ว หลังจากแพทย์ในการกักรักษาตัวในโรงแรมแจ้งข่าวดี ว่าเราจะได้กลับมาพักรักษาตัวต่อที่บ้านได้ พร้อมกับมีการตรวจเจาะเลือดและตรวจโควิดก่อนกลับบ้าน (เรากลับบ้านมาพร้อมกับยารักษาด้วยจิตเวชกินต่อเนื่องหนึ่งเดือน พร้อมกับนัดไปติดตามการรักษาด้านจิตเวชที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด) เรามีความรู้สึกดีใจ และมีกำลังใจในการต่อสู้เพื่อให้มีชีวิตรอดมากขึ้น และรู้สึกว่าตัวเองได้กลับมาบ้าน หรือถิ่นฐานที่ตัวเองเกิดและใช้ชีวิตมาตลอดระยะเวลา 18 ปี  (ก่อนเรียนจบในระดับมัธยมศึกษา) 

ขั้นตอนต่อมาคือ เราประสานงานกับผู้นำหมู่บ้านเพื่อจัดเตรียมสถานที่ในการกักตัวต่อเป็นระยะเวลา 14 วัน  (น้องสาวเป็นคนดำเนินการทั้งหมด) ทางชุมชนได้นำเชือกมากักพื้นที่บริเวณว่า     เราห้ามออกจากพื้นที่ทีกำหนดไว้ ให้อยู่ในเขตที่กำหนด การเดินทางกลับบ้านใช้ระยะเวลา 30 นาที ทางบ้าน (พี่สาวและหลานๆ สองคนช่วยกันจัดเตรียมสถานที่พักไว้ให้ ต้องขอบคุณเป็นอย่างมาก) ช่วงของการกักตัวต่อที่บ้านปัญหาที่พบคือ ปัญหาการนอนไม่หลับ นอนได้ประมาณวันละ 3-4 ชั่วโมง ถึงแม้ว่าเราจะกินยาที่แพทย์สั่งจ่ายมาแล้ว แต่สิ่งที่เรายังค้างคาใจมาจนถึงปัจจุบันนี้คือ ยาปฏิชีวนะ Clarithromycin ไม่สามารถนำมาใช้รักษาไข้หวัด หรือการติดเชื้อจากไวรัสได้ (การจ่ายยาฆ่าเชื้อที่เกินความจำเป็นซึ่งเป็นชนิดที่จ่ายตามคำสั่งแพทย์เท่านั้น) ผลข้างเคียงของยา Klasid มีผลทางด้าน การนอนไม่หลับ(Insomnia) และจิตเวช เกิดภาวะจิตหลอน (hallucinations) การรักษาตัวที่บ้านเรากินยาบ้างไม่กินบ้าง เพราะยาด้านจิตเวชส่งผลในเกิดปัญหา ลิ้นแข็ง การกลืนอาหารลำบาก ลิ้นเป็นแผล  การเคลื่อนไหวร่างกายไม่กระฉับกระเฉง การเป็นคนนิ่งเงียบ ไม่พูดคุย ซึมเศร้า มีอาการทางจิตซะงั้น เราเลือกกินบางวันเพราะเราคิดว่าถ้าร่างกายไม่ได้รับการพักผ่อนเลย ยิ่งจะทำให้อาการหนักและกำเริบกว่าเดิม (รออย่างเดียวว่าภาวะข้างเคียงของยา Klasid จะสิ้นสุดลงเมื่อไหร่)

การกักตัวที่บ้านมีบรรยากาศที่เงียบเหงาแม้ว่าเราจะมีอินเตอร์เน็ตเล่นแต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เราอาการดีขึ้นยังเป็นเหมือนเดิม ความจำต่างๆ เริ่มเลอะเลือน การส่งข้อมูล การเข้ารหัสต่างๆ ผ่านมือถือ การเขียนบันทึกประจำวันเริ่มเขียนบ้าง ไม่เขียนบ้าง ขาดความต่อเนื่อง (จึงไม่มีข้อมูลนำมาเขียนประกอบในบทความได้ต้องย้อนรำลึก) 

การดูแลด้านอาหารการกินในการกักตัวที่บ้านจะมี่พี่สาวเป็นคนประกอบอาหารโดยเน้นอาหารประเภทต้มยำ น้ำพริกผักต้ม หรืออาหารที่เราชอบ แต่เราก็รับประทานได้ไม่มาก มีลูกสาวสองคนเป็นคนขี่จักรยานคู่ใจมาส่งอาหารให้เช้า กลางวัน เย็น มีเพื่อนบ้านแวะเวียนทักทายพูดคุยเป็นครั้งคราว (แต่ใครจะรู้ว่าคนอื่นที่เดินตามถนนหนทางกันขวักไขว่และไม่ได้ตรวจจะมีเชื้อโควิดหรือเปล่า เรื่องนี้เป็นสิ่งที่น่าคิด) การรักษาตัวที่บ้านครบกำหนด 14 วันแล้วเราจำเป็นต้องเดินทางเข้ากรุงเทพโดยรถไฟเพื่อกลับไปทำงานที่เราชอบต่อไป

เหตุการณ์ที่กรุงเทพ (ณ วันที่กลับมาทำงานประจำ)

หลังจากกลับมาจากบ้านต่างจังหวัด กลับเข้าทำงานประจำเรารู้สึกเหงาหงอย ซึมเศร้า พูดคุยกับคนที่เป็นโรคโควิดด้วยกัน สอบถามสารทุกข์สุขดิบ  ปัญหาที่พบยังเป็นประเด็นของการนอนไม่หลับเหมือนเดิม (คนอื่นเค้านอนหลับปกติ) บางวันนอนลืมตาโพรงจนถึงเช้า ลุกขึ้นไปทำงาน การทำงานได้ไม่เต็มที่ หลงลืม หาซื้อยาบำรุงสมองและกินยาวิตามินเพื่อบำรุงร่างกายต่อเนื่อง แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น ที่ทำงานมีภาวะตึงเครียดมากขึ้น วุ่นวายการเปลี่ยนแปลงระบบการทำงานบางอย่าง ทำให้เรามีภาวะเครียดสูงขึ้นกว่าเดิม จากที่เดิมทีมีปัญหาเรื่องการนอนหลับพักผ่อนไม่ได้อยู่แล้ว

มีวันหนึ่งที่ร่างกายไม่ไหวแล้ว เรากินยาจิตเวชเกินขนาดไปสองเท่าเพราะปัญหาการนอนไม่หลับ ทำให้วันนั้นนอนหลับยาวนาน คนที่ทำงานโทรตามเรากันจ้าละหวั่น ติดต่อไม่ได้ หลานมาตามที่ห้องเพราะคิดว่าเราเสียชีวิตในห้อง (เราทำงานต่อมาได้สองหรือสามเดือนจึงลาออกจากงานและกลับไปที่บ้านต่างจังหวัดอีกครั้ง) สุดท้ายแล้วเราเลือกที่จะให้ร่างกายกลับมาสู่ภาวะสมดุลได้โดยธรรมชาติ เราหยุดยาด้านจิตเวช ไม่ได้ไปรับการรักษาทางจิตเวชเพราะเรามองประเด็นการเกิดจิตหลอน และหวาดระแวง  นอนไม่หลับ เกิดจากการกินยา Klasid  หากเมื่อเราหยุดกินแล้วเดี่ยวก็หายเองได้ (สามารถหาอ่านบทความเพิ่มเติมเรื่องการระมัดระวังการใช้ยาฆ่าเชื้อเพื่อรักษาโรคที่เกินความจำเป็นได้)

บทความหลังออกจากออกจากงานประจำเราต้องเตรียมตัวและเตรียมพร้อมอย่างไร  เราต้องดูแลตนเองอย่างไร อาการทางจิตเวชดีขึ้นได้อย่างไร?  ติดตามบทความตอนต่อไปได้ที่ healthybestcare.com

9 สัญญาณเตือน ว่าคุณได้เวลาต้องตรวจเช็คสุขภาพประจำปีแล้วหรือยัง?

การตรวจสุขภาพประจำปีนั้นมีความสำคัญต่อสุขภาพและการใช้ชีวิตประจำวันอย่างไร?  และทำไมคนเราถึงจำเป็นต้องตรวจเช็คสุขภาพประจำปีอย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง?

เหตุผลเพราะว่า การตรวจเช็คสุขภาพประจำปีจะช่วยให้เรารับทราบถึงปัญหาที่เกิดขึ้นกับระบบการทำงานของร่างกายตั้งแต่เริ่มต้น ไม่ปล่อยให้เกิดปัญหาที่เกินการรักษาหรือเยียวยาได้ เช่น หากตรวจพบระดับน้ำตาลในเลือดสูงกว่าปกติในช่วงเริ่มต้น การตรวจพบระดับไขมันสูงในร่างกายสูงเกินกว่าปกติ  ช่วยให้เราสามารถปรับแนวทางการดูแลตนเองเบื้องต้นได้ คือ คุณสามารถปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้ชีวิต ด้านการเลือกรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ต่อสุขภาพ การออกกำลังกายเป็นประจำ  การพักผ่อนนอนหลับให้เพียงพอ โดยการตรวจสุขภาพประจำปีจะเน้นด้าน ระบบการทำงานของหัวใจและหลอดเลือด ความสมดุลกรดด่างของร่างกาย ความหนาแน่นของมวลกระดูก  การตรวจประสิทธิภาพของปอด การตรวจความผิดปกติของคลื่นไฟฟ้าหัวใจ และอื่นๆ เป็นต้น หากเมื่อเทียบกับเครื่องยนต์แล้ว การตรวจเช็คสภาพของรถยนต์เพื่อช่วยป้องกัน ไม่ให้เครื่องยนต์เกิดความเสียหาย หยุดทำงานในระหว่างการใช้งาน หรือเกิดปัญหาในระหว่างการขับขี่เครื่องยนต์ ซึ่งอาจทำให้เกิดอันตรายแก่ชีวิต และทรัพย์สินได้ 

 9 สัญญาณเตือนที่บ่งบอกว่าคุณต้องตรวจเช็คสุขภาพประจำปีได้แก่

1. การมีพฤติกรรมด้านการใช้ชีวิตที่มีภาวะเสี่ยง หรือเกิดผลกระทบด้านสุขภาพโดยตรงเช่น การดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เป็นประจำ การสูบบุหรี่เป็นประจำ เพราะพฤติกรรมการดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์นั้นมีผลต่อการทำงานของตับ และพฤติกรรมการสูบบุหรี่มีผลกระทบต่อระบบการทำงานของปอด หรือการทำงาน และพักอยู่อาศัยในสิ่งแวดล้อมที่มีการปนเปื้อนของสารเคมีทั้งทางน้ำหรือทางอากาศเช่น แหล่งของนิคมอุตสาหกรรมต่างๆ การอาศัยอยู่ในแหล่งที่มีมลภาวะทางอากาศ เช่น การเผาป่า ชมชนแออัด การอาศัยอยู่ในเมืองที่มีปัญหามลพิษทางอากาศเป็นต้น
2. การมีพฤติกรรมการรับประทานอาหารที่มีไขมันสูง การรับประทานอาหารสุกๆ ดิบๆ การรับประทานอาหารจานด่วน บุปเฟ่ต์  หรืออาหารที่มีน้ำตาลสูง เช่น ชา กาแฟ  น้ำหวาน น้ำอัดลม เป็นต้น
3. การมีพฤติกรรมการใช้ชีวิตที่ขาดการออกกำลังกาย เช่น การนั่งทำงานในออฟิตนานๆ  หากเราไม่ออกกำลังกายเลย จะทำให้เกิดการสะสมอาหารประเภทแป้ง น้ำตาล ส่งผลให้เกิดภาวะโรคอ้วนตามมาได้
4. การมีน้ำหนักเกินมาตรฐาน หรือโรคอ้วน ซึ่งเป็นสาเหตุจากการรับประทานอาหารที่ขาดความสมดุล หรือบางรายอาจเกิดจากภาวะความผิดปกติ หรือความเปลี่ยนแปลงของฮอร์โมนในร่างกายเป็นต้น
5. คุณมีอาการเหนื่อยหอบ อ่อนเพลียบ่อยๆ  หน้ามืด วิงเวียนศีรษะ หรือทำกิจกรรมต่างๆ ได้น้อยลงกว่าเดิม  อาจเป็นสาเหตุจากการภาวะความไม่สมดุลของกรดด่างในร่างกาย หรือเป็นสาเหตุของโรคต่างๆ เช่น โรคหัวใจและหลอดเลือด โรคความดันโลหิตสูง โรคเบาหวาน โรคไขมันในเลือดสูง ภาวะการขาดสารอาหาร หากเราทราบผลการตรวจสุขภาพแล้วจะช่วยให้เราสามารถปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการดำเนินชีวิต เช่น การรับประทานอาหารที่มีประโยชน์ต่อร่างกาย  การออกกำลังกายเป็นประจำ เป็นต้น โดยเน้นการดูแลรักษาสุขภาพของตนเองมากขึ้นก่อนที่คนอื่นจะเข้ามาดูแลหรือควบคุมแทน
6. คุณทำงานหรืออยู่ในสิ่งแวดล้อมที่มีเสียงดังเกินกว่ามาตรฐานที่กำหนด หรือทำงานที่มีความเกี่ยวข้องกับสารกัมมันตภาพรังสี เป็นต้น
7. คุณมีโรคประจำตัวอยู่แล้ว หรือ กินยาสมุนไพรบางชนิดต่อเนื่อง เช่น โรคเบาหวาน หากใครที่มีปัญหาของโรคเบาหวาน หากไม่สามารถควบคุมระดับน้ำตาลได้ จะส่งผลให้เกิดปัญหาอื่นๆ ตามมาได้ เช่น ปัญหาของเบาหวานขึ้นตา การคั่งของของเสียในร่างกาย เกิดโรคไตตามมาในที่สุด  และพฤติกรรมการกินยาแก้ปวดเป็นประจำ เป็นต้น
8. คุณมีโรคประจำตัวเรื้อรังอื่นๆ ที่พบได้บ่อยๆ หรือหลังจากที่มีปัญหาภาวะวิกฤติของร่างกาย เช่น โรคอัมพฤตอัมพาต โรคหัวใจและหลอดเลือด เป็นต้น
9. ข้อสุดท้ายและท้ายสุดคือ คุณมีอายุมากขึ้นนั่นเอง  หรือคุณไม่เคยมีประวัติการเจ็บป่วยที่ต้องเข้ารักษาตัวในโรงพยาบาล อาจเป็นเพราะว่าคุณอาจมีความอดทนต่อภาวะการเจ็บป่วยสูง หรือ คุณมีสุขภาพร่างกายแข็งแรงอยู่แล้ว แต่การตรวจคัดกรองเบื้องต้นนั้น จะช่วยให้เราสามารถนำข้อมูลด้านสุขภาพมาใช้เพื่อปรับเปลี่ยนพฤติกรรมการใช้ชีวิตประจำวัน เช่น งดสูบบุหรี่ งดกินเหล้า งดอาหารมัน อาหารหวาน เลือกรับประทานอาหารที่ไม่เป็นพิษต่อร่างกาย พืชผักปลอดสารพิษ หลีกเลี่ยงสิ่งแวดล้อมที่มีมลพิษ เป็นต้น

แม้ว่าการตรวจสุขภาพไม่ได้เป็นตัวการันตีว่าเราจะไม่เป็นโรคหรือเกิดปัญหาโรคเรื้อรังแต่อย่างน้อยการตรวจสุขภาพประจำปีจะช่วยให้เรารู้ว่าสุขภาพของตนเองเป็นอย่างไร ได้เวลาที่เราต้องดูแลรักษาสุขภาพของตนเองแล้วหรือยัง หากคุณรักตนเอง และคนรอบข้าง อย่างลืมพาเค้ามาตรวจเช็คสุขภาพประจำปีนะคะ

สนใจเนื้อหาหรือบทความด้านสุขภาพเพิ่มเติมอื่นๆได้ที่ healthybestcare.com

9 เทคนิคการจัดการความเครียด (แบบง่ายๆ)

ความเครียดหรือปัญหาเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้บ่อยและอยู่เนืองๆ ในการใช้ชีวิตประจำวัน ขึ้นอยู่กับว่าใครจะมีปฏิกิริยาอย่างไรต่อความเครียดหรือปัญหา เช่น บางคนก้าวเดินออกจากบ้านไปได้แค่หนึ่งช่วงเสาไฟฟ้าก็มีความเครียดวิตกกังวล ฉันลืมปิดประตู หน้าต่าง ไฟ แก๊ส เตารีด สารพัดจะลืม ต้องเดินย้อนกลับมาที่บ้านเพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง บางคนขับรถบนถนนคนอื่นเค้าเปิดไฟเลี้ยวขอเปลี่ยนช่องทางก็หาว่าเค้าปาดหน้ารถตัวเองเกิดความเครียดด่า ชูนิ้วนาง เป็นมากขนาดนี้ก็ย้ายไปอยู่ดวงอาทิตย์คนเดียวเถอะ อย่าอยู่เลยเพราะบนโลกใบนี้ มีคนเยอะแยะไปหมด คนต่างจิตต่างใจ ต่างพ่อ ต่างแม่ และความต่างอื่นๆ อีกมากมาย บางคนนั่งอยู่คนเดียวก็เครียดไม่ได้มีสิ่งกระตุ้นภายนอกอะไร หากแต่ความเครียดเกิดจากปัจจัยภายในอย่างเดียว บางคนเห็นคนอื่นเครียดก็เครียดไปด้วย ไม่รู้จักปล่อยวาง (ที่กล่าวมาทั้งหมดผู้เขียนก็เข้าข่ายอาการเครียดอยู่บ้าง)

สำหรับเนื้อหาที่จะเล่าให้ฟังผ่านบรรทัดดังต่อไปนี้จะเป็นการกล่าวถึงเทคนิคการระบายความเครียดแบบง่ายๆ ครบจบในตอนเดียวซึ่งมีทั้งหมด 9 เทคนิคด้วยกันดังต่อไปนี้

1. เทคนิคการวิเคราะห์ต้นตอของปัญหาที่ก่อให้เกิดความเครียด หรือสาเหตุของความเครียดนั่นเอง (เริ่มต้นด้วยหลักการทางวิทยาศาสตร์ คือ การใช้องค์ความรู้เพื่อค้นหาความจริง เพื่อหาแนวทางในการแก้ปัญหาหรือจัดการกับความเครียดนั่นเอง สำหรับในประเด็นการค้นหาปัญหาของความเครียดนี้จะช่วยให้เราสามารถแยกแยะได้ว่าปัญหาความเครียดนั้นต้นตอเกิดจากตัวเราเอง เกิดจากบุคคลอื่น หรือสภาพแวดล้อมอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง (หากเกิดจากบุคคลอื่น ก็อย่าใส่ใจ หรือการปล่อยวาง เพราะปัญหาคนอื่น เดี่ยวเค้าก็แก้ปัญหาของเค้าเพราะแค่คนในครอบครัวมีแค่ พ่อแม่ พี่น้อง ปู่ ย่า ตา ยาย นี่ก็มากมายแล้วถ้าต่างคนต่างเครียดแล้วเราไปแบกรับปัญหาทั้งหมดอาจทำให้กลายเป็นโรคประสาทได้ เมื่อทราบต้นตอของปัญหาแล้วก็เข้าสู่กระบวนการถัดไป
2. เทคนิคการเก็บรวบรวมข้อมูลหรือข้อเท็จจริงของปัญหาที่ทำให้เกิดความเครียดโดยใช้วิธีการสังเกตตัวเอง คนอื่น หรือสิ่งแวดล้อมรอบกาย โดยใช้ประสาทสัมผัสทั้งห้าเช่น ตา หู จมูก ลิ้น กาย โดยยังไม่ลงความเห็นของผู้สังเกต เช่น ขับรถบนถนนอยู่ดีดี รถคันอื่นเปิดไฟขอทางเพื่อเปลี่ยนช่องทาง แสดงว่าคนขับรถคันนั้นอาจมีปัญหาหรือกำลังเครียดอะไรอยู่หรือเปล่า อาจมีคนป่วยอยู่ในรถ หรือรีบไปรับใคร หรือเหตผลอื่นๆ อีกมากมายที่เราไม่อาจทราบได้ (ไม่ได้ลงเคาะกระจกถาม แต่ใช้วิธีชูนิ้วกลาง หากคนที่ไม่ใส่ใจกับสัญลักษณ์นั้นก็จะขับรถไปเรื่อยเรื่อย ทั้งนี้อย่าลืมเคารพกฎจราจรด้วยละ จะขับเลนขวากินลม ชมนก ชมไม้ ก็ไม่ถูก) เมื่อรวบรวมจำนวนปัญหาได้ครบแล้วก็เข้าสู่ขั้นตอนถัดไป
3. เทคนิคการวัดหรือการจำแนกความเครียด  มีมากน้อยแค่ใหน รุนแรงถึงขั้นบาดเจ็บทางร่างกาย ทางจิตใจ หรือแค่ลมผ่านสัมผัสผิวหนัง เพื่อจะได้เลือกเครื่องมือในการจัดการกับความเครียดหากเป็นทางกายบาดเจ็บก็ต้องเลือกแนวทางการรักษา อาจจะรักษาดูแลตนเอง หรือให้คนอื่นรักษาก็ได้ ขึ้นอยู่กับว่าหากการบาดเจ็บนั้นไม่สามารถรักษาหรือดูแลได้ด้วยตนเองก็ยอมให้คนอื่นรักษาเถอะ แต่ถ้าหากเป็นการเจ็บป่วยทางจิตใจก็มีวิธีการสงบสติอารมณ์โดย การนั่งสมาธิ การเดินจงกรม การนับลูกปะคำ นับก้อนหิน ดิน ทราย นับแกะ แพะ วัว ควาย รวมถึงการนับเงิน ทอง เป็นต้น
4. เทคนิคการลงความเห็นหลังจากได้ทำตามสามขั้นตอนที่กล่าวมา โดยใช้ความมีเหตมีผล เช่น นักเรียนเครียดที่จะต้องสอบพรุ่งนี้แล้ว แต่ยังไม่ได้อ่านหนังสือ สิ่งที่ทำได้ ณ ตอนนี้คือ ลงมืออ่านหนังสือให้ได้มากที่สุด  ให้เพื่อนติวให้ แอบฟังเพื่อนท่องก่อนเข้าห้องสอบ (ลอกข้อสอบเพื่อนอันนี้ถือว่าเป็นความชอบส่วนบุคคล ผู้เขียนไม่ขอแสดงความคิดเห็น) สุดท้ายต้องทำใจละว่าผ่านหรือไม่ผ่านอยู่ที่เราทำ แล้วค่อยกลับมาทบทวนเข้าหลักทางวิทยาศาสตร์อีกครั้งเพื่อเป็นการแก้ปัญหาในการสอบครั้งต่อไป (ปัญหาที่พบคือไม่แก้ปัญหาอย่างจริงจัง สอบครั้งต่อไปก็เข้าวงจรเดิม หรือที่เรียกสั้นๆ ว่าวงจรอุบาทนั่นเอง)
5. เทคนิคการพยากรณ์ อันนี้ไม่ได้เป็นเทพีพยากรณ์แต่อย่างใด แต่การพยากรณ์จะช่วยให้เราทราบเหตุการณ์ล่วงหน้าได้ เช่น  มีเงินเดือน 30,000 บาท ใช้หมดตั้งแต่ต้นเดือน 25,000 บาท แบบนี้คงต้องเครียดละ เพราะเงิน 5,000 บาทต่อเดือนอาจไม่เพียงพอต่อการจับจ่ายใช้สอยต้องหาหยิบยืม ญาติ พี่น้อง พ่อ แม่ เพื่อน (เสียเพื่อนไปเลยก็มี อย่าลืมว่าเพื่อนเราอาจไม่ได้ร่ำรวยล้นฟ้า บางคนให้ยืม 500 บาท เพื่อนอาจมีแค่ 1,000 บาท นี่ถือว่าเพื่อนตายเลยนะ เพราะว่าธนาคารการกู้ยืมไม่มีหลักประกันไม่ปล่อยกู้นะ ไหนต้องสำรองเงินอีกละ ล้มละลายระเนระนาดไม่รู้ด้วยนะ) หลังจากคาดการณ์หรือพยากรณ์ได้แล้วก็เข้าสู่ขั้นตอนต่อไป
6. เทคนิคการวิเคราะห์ตัวตนของเราว่า เรามีทัศนคติกับการจัดการกับปัญหา ความเครียดอย่างไร เช่น มีความเครียดหรือปัญหาก็แก้ปัญหาไป โยนความเครียดหรือปัญหาให้คนอื่นแก้ไข หลีกเลี่ยงความเครียดหรือปัญหา (การหลีกเลี่ยงหรือปฏิเสธปัญหาเป็นหลักทางจิตวิทยาเพราะคนเราไม่สามารถทำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นได้ปัจจุบันทันด่วน หากว่ามีใครทำใจได้นี่ต้องขอนับถือจริงๆ เมื่อรู้เราและรู้เขา(ความเครียดหรือปัญหาแล้ว) เข้าสู่ขั้นตอนต่อไป
7. เทคนิคการเผชิญความเครียดหรือปัญหาแบบเฉพาะหน้าทันที ทันใด และแก้ปัญหานั้นเลย เช่น มีหนี้สินที่มีดอกเบี้ยรายปี ปีละ 100,000 บาท แต่ไม่มีรายได้เข้ามาอาจต้องพิจารณาขายสินทรัพย์ออกเพื่อตัดลดยอดเงินต้นหรือดอกเบี้ย ไม่อย่างนั้นจะเกิดปัญหาดอกบี้ยบานปลาย หรือเป็นมะเร็งระยะแรกไม่ดูแลสุขภาพปล่อยให้มะเร็งแพร่กระจายอย่างรวดเร็วเป็นต้น
8. เทคนิคการปล่อยวางกับความเครียดหรือปัญหา หากว่าปัญหานั้นเกินไม่รับผิดชอบหรือความสามารถของเราแล้วให้ปล่อยวาง
9. เทคนิคสุดท้ายและท้ายสุดคือ ช่าง….(เมื่อได้ลองใช้เทคนิคทั้งหลายทั้งมวลที่กล่าวมาแล้ว) เช่น มีคนพยากรณ์ว่าโลกจะแตก ฟ้าจะถล่ม โรคจะระบาดหนัก อีก 20 ปีข้างหน้า) เป็นต้น

หากใครที่กำลังมีปัญหาในชีวิตหรือมีความเครียดแม้เพียงเล็กน้อยหรือใหญ่หลวง ลองใช่เทคนิคทั้ง 9 เทคนิคนี้ดูนะคะได้ผลลัพธ์อย่างไรเล่าให้ฟังด้วยนะคะ สามารถติดตามบทความดีดีได้ที่ healthybestcare.com

Episode 1 ติดเชื้อโควิด 19  (ตอน กักตัวที่โรงพยาบาลสนามและย้ายเข้ารักษาต่อที่โรงพยาบาล)

หลังจากแพทย์ของโรงพยาบาลสนามได้ซักประวัติทางโทรศัพท์เรียบร้อยแล้วได้ส่งตัวเพื่อเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลสนามต่อไป  ซึ่งมีการแจกที่นอน ผ้าห่ม หมอน และมุ้งสำหรับกางเพื่อกันยุง และถังหนึ่งใบสำหรับใช้ซักผ้า หลังได้อุปกรณ์ครบแล้วจะมีแยกย้ายเข้าไปนอนตามเตียงที่กำหนดไว้  และรับยาเพื่อรักษาอาการโควิด 19 ยาที่ได้ส่วนใหญ่แล้วเป็นยาพื้นฐานเช่น ยาลดน้ำมูก ยาลดไข้ ลูกอมแก้เจ็บคอ ยาแก้ไอละลายเสมหะ พื้นที่สำหรับการกักตัวนั้นมีพื้นที่กว้างมาก หากกลุ่มที่มีอาการเหนื่อยร่วมด้วยก็ทำให้มีความลำบากในการใช้ชีวิตช่วงกักตัวเพราะการเดินทางไปห้องน้ำ การเดินทางไปรับอาหารเพื่อรับประทาน สำหรับผู้เขียนเองนั้นมีภาวะซีดร่วมด้วยจึงอยู่ด้วยความยากลำบากเพราะมีอาการเหนื่อยง่าย หลังกักตัวได้ประมาณ 2 วันเริ่มมีอาการสับสนมากขึ้น ประสาทหลอน หวาดระแวง คิดว่าตัวเองนั้นตายไปแล้ว ร่างกายมีเชื้อโรคเต็มไปหมด (ตรวจวัดชีพจรและวัดออกซิเจนตลอดเวลา ทั้งบังคับให้น้องสาวใช้ไฟจากมือถือส่องดูม่านตา รวมถึงส่องดูม่านตาน้องสาว ตอนนั้นสังเกตว่ารูม่านตาขยายเต็มที่ไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อแสงแต่อย่างใด ที่ทำแบบนี้เพราะทำงานในแผนกผู้ป่วยหนักมาก่อนเป็นระยะเวลาถึง 10 กว่าปี)  คิดว่าตัวเองเป็นคนแพร่เชื้อโควิด 19  หวาดกลัวว่าเค้าจะส่งตัวไปเผาทั้งเป็น อยากหนีออกจากโรงพยาบาลสนาม น้องสาวที่ไปรักษาตัวด้วยกันจึงต้องแจ้งเจ้าหน้าที่เนื่องจากผู้เขียนมีอาการสับสน หวาดระแวง โวยวาย เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลสนามจึงส่งตัวเข้ารับการรักษาที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด (ผู้เขียนต้องขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลสนามที่ปฏิบัติงานในวันนั้นหากไม่ได้ความความช่วยเหลือ คงไม่มีวันนี้ เหมือนกับตายแล้วกลับมีชีวิตใหม่อีกครั้ง)

ณ.โรงพยาบาลประจำจังหวัด

เมื่อรถฉุกเฉินเข้าไปส่งถึงโรงพยาบาลที่แผนกฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่ทำการซักประวัติ  พร้อมให้เข้าไปวัดสัญญาณชีพซึ่งเป็นห้องที่แยกตัวออกมา ผู้เขียนยังยืนยันว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว ที่เดินได้นั้นเป็นซากศพเดินได้ ไม่มีชีวิตหรือจิตใจอะไร หลังวัดสัญญาณชีพเสร็จจึงถูกส่งตัวขึ้นไปที่แผนกโควิด ผู้ป่วยรอบข้างใส่ท่อทางเดินหายใจ ได้รับออกซิเจนช่วยหายใจ แต่ผู้เขียนได้รับการตรวจเลือดหลังจากนั้นได้รับฉีดยาน่าจะเป็นยานอนหลับ ซึ่งเป็นการได้พักผ่อนนอนหลับในวันแรกของการเจ็บป่วยโควิด 19 พร้อมกับได้รับยาทางจิตเวช ปัญหาที่เกิดขึ้นจากการกินยาทางจิตเวชคือ การทรงตัวลำบาก ลิ้นแข็ง การกินหรือการกลืนลำบาก ไม่อยากทำกิจวัตรประจำวัน ไม่อยากเดินเข้าห้องน้ำหรือแปรงฟัน มีอาการซึมเศร้า ไม่พูดคุย  การรับประทานอาหารไม่มีรสชาติ ร่างกายเริ่มบวมมากกว่าปกติ หลังรักษาตัวที่โรงพยาบาลได้ประมาณ 2 วัน อาการทั่วไปก็ไม่ได้ดีขึ้น ปัญหาที่พบคือการนอนไม่หลับ ได้รับยาทางจิตเวชกินต่อเนื่อง ยังสงสัยมาจนถึงปัจจุบันนี้ว่าเชื้อโควิด 19 ทำให้เกิดปัญหาทางจิตเวชจริงหรือ? หรือเป็นปัญหาด้านความไม่สมดุลของกรดด่างกันแน่ 

ช่วงนอนรักษาตัวในห้องรวมผู้ป่วยโรคโควิด 19 ของโรงพยาบาล  บรรยากาศเต็มไปด้วยอาการเศร้าสร้อย เหม่อลอย ไม่มีชีวิตชีวา มองไปทางใหนมีแต่ผู้ป่วยหอบเหนื่อย การใช้ชีวิตแบบโดดเดี่ยว ผู้ดูแลก็ต้องระมัดระวังตัว รีบทำงาน รีบเดินออกจากห้องไป เต็มไปด้วยบรรยากาศที่ตึงเครียด กลับมาซึมเศร้าอีกครั้ง อาหารการกินรสจืด แห้งๆ เราสามารถแอดไลน์เพื่อซื้ออาหารโดยการโอนเงินผ่านแอฟธนาคารในการซื้อของกินหรือของใช้แต่ก็มีอาหารที่ญาตินำมาฝากให้แต่ก็ต้องรอเป็นรอบเช้าและบ่ายเท่านั้น

เมื่อรักษาตัวที่โรงพยาบาลผ่านมาได้สองวันเจ้าหน้าที่แจ้งว่าให้ออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปกักตัวต่อที่โรงแรมแห่งหนึ่ง  แนวทางการรักษาปัญหาด้านอาการหวาดระแวงและประสาทหลอน ยังคงได้รับยาทางจิตเวชเหมือนเดิม ปัญหาการนอนไม่หลับยังเป็นปัญหาใหญ่ แพทย์สั่งยาจิตเวชให้กินต่อเนื่อง เรากินบ้าง ไม่กินบ้างเพราะมีปัญหาการทรงตัว ลิ้นแข็ง และเราไม่ได้มีประวัติการป่วยทางจิตเวชมาก่อนจึงไม่เลือกรับประทานยาจิตเวชต่อเนื่องแต่รับประทานเป็นบางวันเท่านั้น และปัญหาการนอนไม่หลับก็ยังคงอยู่แบบต่อเนื่อง ใช้วิธีการดูหนัง ฟังเพลง ออกกำลังกายโยคะเบาๆ ฟังเพลงเพื่อผ่อนคลายด้านจิตใจ

เข้าระบบแอฟของธนาคารทำการโอนเงินแจกจ่ายให้ญาติพี่น้องเพราะคิดว่าตัวเองอาจไม่ได้มีชีวิตรอดได้ยาวนาน ขณะรักษาตัวในโรงแรมนั้นทางเจ้าหน้าที่ได้ติดต่อประสานงานเพื่อให้น้องสาวมากักตัวที่โรงแรมเพราะจะได้มีคนคอยดูแล กลัวว่าเรามีอาการหวาดระแวงและกระโดดตึกหรือเปล่าก็ไม่ทราบได้ หลังกักตัวรวมรักษาตัวที่โรงแรมเป็นเวลาประมาณ 14 วัน เจ้าหน้าที่แจ้งให้กลับไปกักตัวต่อที่บ้านอีก 14 วัน

หากชอบบทความนี้รบกวนติดตามการกักตัวต่อที่บ้านอีก 14 วัน นั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง?

Stories 1 (การเริ่มต้นชีวิตใหม่)

การเริ่มต้นชีวิตใหม่ในรอบวงจรของชีวิตมนุษย์นั้น  ไม่ได้มีเพียงครั้งเดียวสำหรับการเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้เท่านั้น หากเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ หลังจากที่เราผ่านพ้นวิกฤติชีวิตต่างๆที่ผ่านมา เช่น วิกฤติการเจ็บป่วย วิกฤติการอกหัก วิกฤติการหย่าร้าง หรืออื่นๆ แล้วแต่ใครจะได้ประสบพบเจอ แล้วเราก็ทำจิตใจและร่างกายให้พร้อมที่จะต่อสู้และเริ่มต้นกับชีวิตใหม่โดยรับรู้ถึงเรื่องราวที่ผ่านมา แต่ไม่ได้ยึดติด เพียงแต่การระบายออกมาเป็นตัวหนังสือจะช่วยให้เราสามารถก้าวผ่านวิกฤติได้อย่างสง่างาม สำหรับในบทความนี้ผู้เขียนจะกล่าวถึงการกำเนิดเกิดขึ้นมาของเด็กแรกเกิดคนหนึ่ง พร้อมกับความเชื่อเกี่ยวกับขนบธรรมเนียม ประเพณี ความเชื่อ ความศรัทธา ที่มีความเกี่ยวข้องกับการเกิดของเด็กแรกเกิด

เด็กๆ มักจะถามพ่อแม่อยู่เสมอว่า “หนูเกิดมาจากใหนคะ” สำหรับพ่อแม่บางคนอาจตอบว่า “เกิดมาจากกระบอกไม้ไผ่” เป็นการเลี่ยงคำตอบเนื่องจากไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไรดี สำหรับแนวทางการตอบนั้นสามารถหาอ่านเพิ่มเติมเรื่องเกี่ยวกับจิตเวชเด็ก  ซึ่งมีนิทานประกอบที่เด็กเกิดจากกระบอกไม้ไผ่นั่นเอง แล้วเด็กก็อาจจะเชื่อแบบนั้นความความคิดของเด็กๆ  หากแต่ความเป็นจริงแล้วมนุษย์นั้นมีวิวัฒนาการ จากลิงหรือที่เรียกว่า ลิงกับมนุษย์เป็นเครือญาติกัน  ตามแนวคิดด้านวิวัฒนาการของชาร์ลส์ ดาร์วิน แต่เราก็ไม่ต้องกังวลต้องตามหาต้นตอที่แท้จริงหากรับรู้เพียงว่ามี  พ่อแม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ทวด เราคือใคร? ก็น่าจะเพียงพอแล้ว เรามาดูการเกิดขึ้นมาของเด็กคนหนึ่งในสมัยเมื่อ 50 ปีที่แล้วจะเป็นอย่างไรบ้าง หากเปรียบเทียบกับสมัยปัจจุบันนี้?

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ในสถานที่ชนบทแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด  ในสมัยนั้นระบบสาธารณูปโภคยังเข้าไม่ถึงชนบท ไม่มีไฟฟ้าใช้(ใช้ตะเกียง เทียนไข) ไม่มีน้ำประปา(ใช้น้ำบ่อ สระน้ำ) ไม่มีรถยนต์(ใช้เกวียนในการเดินทาง) การเข้าถึงสถานบริการด้านสุขภาพยังน้อยมากมีเฉพาะในตัวอำเภอ (โรงพยาบาลสงเสริมสุขภาพไม่ต้องพูดถึง มีการจัดตั้ง อสม เมื่อปี 2523) หากว่าสตรีตั้งครรภ์ครบอายุครรภ์ 9 เดือนก็จะต้องเตรียมหาหมอตำแย หรือสมัยปัจจุบันคือพยาบาลผดุงครรภ์นั่นเอง ดังนั้นการเกิดขึ้นมาในสมัยก่อนจะไม่สามารถกำหนดวันเกิด เวลาเกิดเหมือนสมัยปัจจุบันที่เลือกวัน เวลา เพื่อเป็นฤกษ์งามยามดี แล้วผ่าคลอดออกมาจากท้องแม่ สมัยก่อนนั้นในการเกิดขึ้นมาของมนุษย์มักจะเชื่อมโยงกับความฝันก่อนการตั้งครรภ์ตัวอย่าง เช่น แม่ฝันว่ามีหญิงชราคนหนึ่งเป็นคนผิวพรรณดี ผิวขาว ผมขาวยาว กลัดไว้บนหัว เป็นคนที่มีความรอบรู้ด้านลายแทงต่างๆ เช่น ทักษะการทำลวดลายผ้าไหมมัดหมี่ได้อย่างงดงามตระการตา ไม่มีใครเทียบกับนางได้ นำตุ๊กตาเด็กมีสีดำมาให้  ทั้งที่แม่ตอบปฏิเสธว่า “ไม่อยากได้หรอก” เพราะมันดูน่าเกลียดและน่ากลัว แต่หญิงชราคนดังกล่าวก็ไม่ยอมลดละความพยายาม บอกถึงข้อดี ว่าถ้าได้ตุ๊กตานี้ไปแล้วจะทำให้สามารถทำลวดลายผ้าไหมมัดหมี่ได้อย่างสวยงาม แม่จึงยอมรับตุ๊กตามาเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ  หลังผ่านมาได้ 9 เดือนในการอาศัยอยู่ในครรภ์ การเกิดขึ้นลืมตาดูโลกเมื่อ

วันพุธ กลางคืน วันที่ 21 เมษายน 2514 เวลาตี 5 เด็กคนหนึ่งเกิดมาด้วยรูปร่างเล็ก แคระแกรน  ตัวดำคล้ายตุ๊กตาตามความฝัน โดยมีผู้ทำคลอดก็คือหมอตำแยนั่นเอง หลังจากที่หมอตำแยทำคลอดเสร็จแล้วก็ใช้ใบมีดหรือรวกไม้ไผ่ ตัดสายสะดือ มัดสายสะดือด้วยด้ายสีขาว อาบน้ำ สระผม ล้างไขมัน ทำความสะอาดร่างกายแล้วห่อตัวด้วยผ้า นำไปวางบนอุปกรณ์ช้อนกุ้ง หรือปลา พร้อมสมุด ดินสอ และดอกหญ้าแพรก เป็นการวางเพื่อรับขวัญสำหรับการลืมตาดูโลก เพราะมีความเชื่อว่า ในอนาคตจะเป็นคนที่มีมันสมองที่เฉลียวฉลาด ทำมาหากินเก่ง เรียนฉลาดนั่นเอง(อาจลืมนึกถึงเรื่องสุขภาพ) หลังจากผ่านมาไม่กี่วันก็จะมีความเชื่อหรือประเพณีการโกนผมไฟออกทั้งหมด เพราะมีความเชื่อว่า ผมที่ขึ้นมาตอนเกิดมานั้นต้องโกนผมไฟออกเพราะจะทำให้หลงลืมอดีตชาติ จะได้ไม่ต้องตามหาเครือญาติในสมัยอดีตชาติที่แล้ว สำหรับประเพณีการตัดหรือโกนผมไฟนั้น ถือเป็นความเชื่อมายาวนานจนถึงปัจจุบันนี้ หากแต่สำหรับเด็กบางคนที่เกิดมาแล้วมีสุขภาพร่างกายไม่แข็งแรง การโกนผมไฟจะไม่โกนออกทั้งหมด จะไว้ผมจุก หรือผมแกละ คล้ายกุมารทองเพื่อป้องกันไม่ให้ผีสาง นางไม้ เทวดา มาเอาชีวิตกลับไปคืน เป็นการใช้เคล็ด หรือความเชื่อ ความศรัทธาช่วยให้เด็กมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง  สำหรับแม่หลังคลอดนั้นก็มีความเชื่อ  เรื่องการอยู่ไฟเป็นระยะเวลาประมาณ 7 วัน เพื่อให้หญิงหลังคลอดได้พักผ่อนอย่างเพียงพอ ไม่ต้องยกของหรือทำงานหนัก อาบน้ำร้อน เพื่อให้ร่างกายอบอุ่นหลังคลอดที่เกิดจากการเสียเลือด กินยาต้มสมุนไพรร้อนๆ เพื่อช่วยขับน้ำคาวปลา (เป็นหน้าที่ของสามีในการออกไปหาสมุนไพรในป่าตามคำบอกเล่าของคนโบราณ) อาหารนั้นจะจำกัดชนิดของอาหาร กินข้าวต้มกับเกลือ ปลา ไข่ ผักใบเขียวบางชนิด แต่จะไม่กิน มะเขือพวง เป็นต้น เพราะกลัวกินหลายอย่างแล้วอาจมีผลกระทบถึงเด็กเพราะเด็กน้อยจะกินนมแม่ในช่วงแรก ไม่ได้กินนมชง นมแพะ นมวัว นมควาย เหมือนสมัยปัจจุบันนี้

ติดตามบทความถัดไปเรื่องการเลี้ยงลูกน้อยสมัยโบราณ หากชอบบทความแนวนี้ติดตามอ่านเพิ่มเติมได้ที่ healthybestcare.com