การดูแลตัวเองเมื่อเจ็บป่วยเรื้อรัง
ภาวะการเจ็บป่วยเรื้อรังนั้นเป็นปัญหาสุขภาพที่สำคัญอันดับแรกของเกือบทุกประเทศ
ภาวะเจ็บป่วยเรื้อรัง คือ ความบกพร่องที่เบี่ยงเบนจากปกติอาจมีลักษณะอย่างใดอย่างหนึ่งหรือหลายอย่างต่อไปนี้
1.มีการเปลี่ยนแปลงอย่างถาวร
2.มีความพิการหลงเหลืออยู่
3.พยาธิสภาพที่เกิดขึ้นไม่กลับคืนสู่ปกติ
4.ต้องอาศัยการฟื้นฟูสภาพเป็นพิเศษ
5.ต้องมีการดูแลหรือช่วยเหลือแนะนำในระยะยาว
ภาวะเจ็บป่วยเรื้อรังต้องใช้เวลายาวนานเป็นเดือน เป็นปี หรือตลอดชีวิต ผลของโรคทำให้เกิดความไม่สุขสบาย ความเจ็บปวด การเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิของร่างกาย มีเลือดออกและโลหิตจาง ผู้ป่วยโรคเรื้อรังมักมีหลายๆโรคเกิดขึ้นพร้อมกันเช่น เบาหวาน ความดันโลหิตสูง ภาวะไตวายเรื้อรัง โรคหลอดเลือดสมอง โรคหัวใจเป็นต้น
ผลกระทบที่เกิดขึ้นจากภาวะเจ็บป่วยเรื้อรังได้แก่
1.ความเจ็บปวด อาจเกิดขึ้นตลอดเวลาหรือบางครั้งส่งผลให้เกิดภาวะซึมเศร้าไม่มีชีวิตชีวา หงุดหงิด แยกตัว สูญเสียพลังอำนาจและก้าวร้าว
2.ความสามารถลดลงจากเดิม ประเมินคุณค่าตนเองลดลง
3.เกิดการแยกตัวและโดดเดี่ยว ด้อยค่ากว่าคนอื่น ไม่เข้าสังคม มีข้อจำกัดการเคลื่อนไหว
4.ความโกรธ เป็นปฏิกิริยาต่อความเจ็บป่วยเรื้อรังที่พบได้บ่อย โกรธตนเอง อิจฉาคนอื่นที่สุขภาพดี
ขั้นตอนในการจัดการเมื่อเกิดภาวะเจ็บป่วยเรื้อรังมีดังนี้
1.แสวงหาความช่วยเหลือจากบุคคลที่เชื่อถือได้
2.รับรู้ สนใจ และจัดการดูแลเบื้องต้นเมื่อเกิดภาวะแทรกซ้อนเฉียบพลันหรือระยะยาว
3.ติดตามรับการรักษาต่อเนื่อง และฟื้นฟูสภาพได้อย่างมีประสิทธิภาพและเหมาะสมเช่น การปรับเปลี่ยนยา
4.ยอมรับการพึ่งพาบุคคลอื่น ตามความจำเป็น
5.ปรับเปลี่ยนกิจวัตรประจำวันให้เหมาะสมกับสภาวะสุขภาพ
6.เรียนรู้ที่จะมีชีวิตอยู่กับภาวะการเจ็บป่วยเรื้อรังได้อย่างมีประสิทธิภาพ
7.แสวงหาและใช้แหล่งประโยชน์ในชุมชนเพื่อช่วยพัฒนาการดูแลตนเอง
ลักษณะเฉพาะของกลุ่มช่วยเหลือตนเองในผู้ป่วยเรื้อรังมีดังนี้
1.กลุ่มบุคคลที่มีประสบการณ์คล้ายกัน ฉะนั้นผู้ช่วยเหลือและรับความช่วยเหลือมีปัญหาที่คล้ายคลึงกัน
2.สมาชิกให้ความช่วยเหลือให้กำลังใจ ให้การสนับสนุนซึ่งกันและกันในกลุ่ม
3.สมาชิกได้ประโยชน์สูงสุดจากการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ซึ่งกันและกันตามที่แต่ละคนประสบมา ทำให้มีกำลังใจและเกิดความศรัทธา
4.กลุ่มช่วยให้สมาชิกได้รับข้อมูลข่าวสารที่สำคัญ ทำให้สมาชิกเข้าใจปัญหาของตนเอง
แนวคิดการทำงานของกลุ่มช่วยเหลือตนเอง
1.1.สมาชิกของกลุ่มมาจากบุคคลที่มีปัญหาอย่างเดียวกัน ทำให้เกิดความรู้สึกเหมือน ลงเรือลำเดียวกัน
2.มีผู้แนะนำโดยคำแนะนำในระดับที่ปฏิบัติได้โดยง่าย
3.มิตรภาพที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกเป็นพวกเดียวกัน ทำให้สมาชิกยอมรับซึ่งกันและกันบนพื้นฐานของความเข้าใจ ความเห็นอกเห็นใจ ทำให้เกิดการยอมรับและปรับเปลี่ยนพฤติกรรมต่างๆเพื่อแก้ปัญาให้ดีขึ้น
4.การได้พบเห็นบุคคลที่มีปัญหาเพื่อได้เป็นแบบอย่างเพื่อผ่านพ้นปัญหาและภาวะวิกฤติต่างๆ
5.การได้พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์อย่างเป็นกันเองกับพวกเดียวกัน ทำให้ได้ระบายความรู้สึกทุกข์ คับข้องใจ ความกลัว ความวิตกกังวล ความสิ้นหวังและปัญหาอื่นๆ
6.การได้พบปะคนอื่นๆที่มีปัญหาเดียวกัน ทำให้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวหรือสิ้นหวัง ทำให้ลดการแยกตัวจากสังคม
จะเห็นได้ว่าการดูแลผู้ป่วยเจ็บป่วยเรื้อรังนั้นต้องอาศัยความร่วมมือจากหลายๆ หน่วยงานเพื่อให้ผู้ป่วยสามารถใช้ชีวิตให้ใกล้เคียงกับคนปกติให้มากที่สุด
ติดตามบทความอื่นเพิ่มเติมได้ที่ healthybestcare.com
